چکیده:

 مقاله حاضر به بررسی چند عکاس ایتالیایی به نامهای لوییجی پشه، آنتونیو جیانوزی،لوییجی

مونتابونه می­ پردازد که در آغاز رواج فن عکاسی در ایران در دربار قاجار مدتی به فعالیت مشغول

بودند.

رویکرد اصلی به واکاوی فعالیت آنان در رابطه با زندگی و امور مورد توجه ناصرالدین شاه پرداخته

و این موضوع با تجارب دیگر عکاسان ایرانی و غربی،که در همان دوران در دربار قاجارفعال بودند،

مقایسه می ­شود.

یاداشتهای برجای مانده از این عکاسان که از مطالعات گسترده بر مجموعه­ های عکاسی پیرامون ایران 

منتج می ­شود،

نقش اساسی در ایجاد و توسعه منحصر به فرد ویژگیهای عکاسی ایران ایفا کرده است.به دلیل

پیشبرد روابط گسترده دیپلماتیکی که شاه برای دفاع از استقلال­ کشور و برای پیشبرد هدف تجدد

گرایی(غرب­گرایی)ایجادکرد، گزارشهای بازمانده از آنان در مقایسه با دیگر کشورهای شرقی

ویژگیهای بسیار مهمی را آشکار می­کند. دراین میان به ویژه تجربه عکاسان ایتالیایی دردربار، امکان

مقایسۀ ثمربخش میانسیستمهای بصری مختلف را فراهم آورد، این درحالی بود که کانون توجه

خاستگاه اولیۀ عکاسی ایران بیش از همه بر روی نشان دادن امور تمثیلی جدید و تجددگرایی

معطوف بود.۱

واژه­های کلیدی: لوییجی­ پشه، آنتونیوجیانوزی ، لوییجی مونتابونه، فرانسیس کارلهیان،

ماموریت ایتالیاییها در ایران، آلبوم ویلکینسون.

۱-توضیح مترجم: در پی روابط گستردۀ دربار قاجار و به ویژه ناصرالدین شاه با اروپا، شیوه ای از

تجددگرایی مبتنی بر غربگرایی نسبی از سوی شاه مدنظر قرار گرفت که این موضوع را می توان

دراکثر هنرهای این دوره مشاهده کرد .