تاریخ روایی(روایت تاریخ)
چکیده:
انسان از همان زمان که پا به عرصه گیتی گذاشت، برای رفع ترس‌ها و آشوب‌های درون و بیرون خود دنبال مأمن و
ملجایی می‌گشت، خورشید از جمله عناصری بود که بشر به آن پناه می‌برد و از آن مدد جُست. این نماد نورانی
عنصر وحدت و یکپارچگی در تمام ادیان باستان، بالاخص ادیان مشرق زمین مورد ستایش و تکریم قرار گرفت.
دستاورد پژوهش حاضر نشان می‌دهد که خورشید یکی از ابتدایی‌ترین عناصری است که از تقدس و جایگاه ویژه‌ای
بین ایران و هند باستان برخوردار بوده و دارای مرتبه خدایی بوده‌است. بابررسی تطبیقی نماد خورشید در اندیشه
ایران وهند باستان درجایگاه و شیوه پرستش آن در ایران و هند باستان تفاوت های چشمگیری دیده می‌شود که
بعدها تأثیر بسیار زیادی بر ادیان هر دو منطقه بر جای گذاشت. در این جستار جایگاه خورشید و نمادشناسی
خورشید در متون ایران و هند باستان و آثار باستانی به روش تحلیلی – تطبیقی مورد بررسی قرار گرفته‌است
واژگان کلیدی:
نماد، خورشید، هند و ایران باستان، چلیپا.
دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه سیستان و بلوچستان *
استادیار وعضو هیات علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان **