تاریخ روایی(روایت تاریخ)
چکیده
وقف از جمله نهادهای مردمی در ادوار مختلف از جمله دوران اسلامی بوده است که برای افزایش مشارکت اجتماعی در گسترش نيكی‌ها در جامعه مورد استفاده آحاد جامعه قرار گرفته است. شكوفایی و تقویت فرهنگ ایرانی- اسلامی بـه واسـطه ایجاد نهادهای آموزشی و مدارس، مرهون پشتوانه‌های ارزشمندی از قبيل اوقاف بوده است. از زمان های قدیم مراکز آموزشی به واسطه دارا بودن منابع و پشتوانه های مادی از طریق املاك و اموالی که به عنوان وقف برآن مقرر گردیده بود، استمرار آبـادانی و علمی خود را در آن دوران و سده‌های متمادی حفظ کرده و به تعلیم و آموزش افراد پرداخته‌اند. زنان نیز دوشادوش مردان در این امر سهیم بوده و با آگاهی از شرایط جامعه خویش، موقوفاتی هماهنگ با زمان خود انجام داده‌اند. با توجه به تحولات پس از مشروطه و شروع روند مدرنیزاسیون در ایران، طی دوران حکومت رضاشاه، تغییرات تدریجی در عملکرد موقوفات دیده می شود که این امر در شهر تهران به عنوان نقطه مرکز تحولات، ملموس‌تر بوده است.
پژوهش حاضر با توجه به نقش زنان تهران طی این بازه‌زمانی، در صدد معرفی سند تنها زن واقف تهران در حوزه آموزشی در دوره پهلوی اول با تکیه بر سند موجود از این موقوفه است.
روش پژوهش علاوه بر مراجعه به منابع كتابخانه‌اي و آرشيوي، با بهره بردن از محتوای سند آرشیوی موجود از وقف نامه مذکور و با روش تحقيقات كيفي و شيوه توصيفي– تحليلي خواهد بود.
واژگان کلیدی: وقف آموزشی، زنان تهران، رضاشاه، نگین پرنیا.
* کارشناس ارشد تاریخ